Javi Ramos

Divertidos, frescos, innovadores e, á vez, sempre perfectamente recoñecibles. Kokoshca son tan bos coma necesarios. Calquera disco deles podería ser a banda sonora perfecta dunha vida plena e La juventud non é a excepción. Sempre hai unha estrana forza que fai volver onda eles. Desfrutemos agora que podemos

365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl 365 party girl… More

O que apuntaba que ía ser isto cando sacou It's so good como adianto e a cousa anodina que rematou sendo. Vaia pena

Hello, darkness, my old friend

A catedral da relixión do ruído

Here I'm allowed everything all of the time

We used to be a nation

Rifé mi Play para venir acá. Rifamos la moto de mi papá. Rifamos mi Play. Para venir acá. Y no tenemos ni entrada. Pero mirá lo que es esto. Mirá lo que es esto. Esto es Ramper, loco

DALE RAAAAAMPEEEEER

Un disco demasiado sofisticado para ser o suficientemente mamarracho e demasiado mamarracho para ser o suficientemente sofisticado. Nin arre nin xo, nin moito nin pouco.

As ideas interesantes -que non son poucas- quedan enterradas nunha duración excesiva e nun remexido de experimentos que, para o meu gusto, pecan de pretenciosos e me distancian bastante do que si me atrae.

Contento con que cheguen a esa fina capa de música que non-é-mainstream-pero-case cousas diferentes, pero aínda non atopei os motivos para que este disco levantara tanta expectación. Pode que nuns anos volva e me decate de que simplemente era cousa da miña xordeira, pero non ten moita traza de momento

“I’ve missed more than 9000 shots in my career. I’ve lost almost 300 games. Twenty-six times I’ve been trusted to take the game winning shot and missed. I’ve failed over and over and over again in my life. And that is why I succeed”

Michael Jordan

Oh, where have you been, my blue-eyed son?
And where have you been, my darling young one?

O disco nin fu nin fa, pero vaia baladón é 'The Greatest'

https://www.youtube.com/watch?v=HTy2ZJ9x7A8

Alguén no Brasil escoitou os discos de Parannoul cun boli e unha libreta nas mans

He tomado esta medicina la mitad de mi vida, quizás

Y hace casi quince años que no puedo dejar de temblar

¿Qué puedes ofrecer que aún no haya probado?

Unha chea de ideas interesantes, pero diluídas nun todo que, mal que me pese, se fai esaxerademente longo. Iso si, a canción titular é adictiva coma o fentanilo

Of course celtic

Na miña cabeza estaba gardado como un disco "menor", ao que non había tantos motivos para volver, un acabado menos resultón dunha discografía case inmaculada. Había algunha canción apañada, si, pero tampouco me ía a vida en nada do que pasaba aquí.

Este ano vin a PJ Harvey por primeira vez en directo. Estabamos miles de persoas aguantando unha chuvieira importante cando Polly Jean tivo a ben dicirnos que a seguinte canción ía na memoria de Steve Albini, finado poucos días antes. A canción era "The Desperate Kingdom of Love", precisamente deste Uh Huh Her.

Vai case un mes, pero teño marcado a ferro na memoria todo o que viu despois e volvo recurrentemente a ese momento: PJ soa, cunha… More

Un disco que, na primeira volta, estiven preto de quitar pola metade. Nas antípodas da PJ que me cautivou, pero incriblemente delicado e sensible. Persistín, supoño que por fe en toda a bagaxe anterior, e chegou un momento no que todo ese folk minimalista, de orfebrería, acabou por facer clic. Entrei no seu universo, aínda que fora con outras formas. E, de súpeto, os tropos da Polly Jean de sempre: a sexualidade, a inocencia, a morte. E "A Noiseless Noise" para reconciliarse co pasado e poñer todo en perspectiva. É magnífico, como ela. Sorprenderíame que non collera máis entidade co tempo

Todo colleu sentido cando din ca noticia de que un dos da banda tiña ascendencia australiana

Alea iacta est

Blur descobren América

América descobre a Blur

O primeiro que escoitei deles. Aínda non me recuperei da impresión de sentir a Adrianne crebándose á metade de "Contact"

Rock de estadio para os que odiamos o rock de estadio

Chegar do cole, prender a tele, pór MTV 2 (ou MTV Rocks) e que saíra o videoclip de "Bet you look good on the dancefloor" con catro chavales cun acento raro tocando a toda hostia. Houbo un momento no que aquilo era o peak de molar e, visto en perspectiva, segue a ser bastante así. Viva Sheffield

Tan bonito e poético o título coma o álbum. Non apto para persoas carentes de corazón

Levoulles convencerme dezaoito anos e cinco discos, pero si: Vampire Weekend tamén eran para min

Publicado o 20 de marzo de 2020. Indisociable da memoria do confinamento e da pandemia (a xira de presentación foi un dos meus primeiros concertos da nova normalidade). Xa con iso viviría comigo para sempre, pero cadrou que fora un discazo para máis inri

Cando saíu pensei que ía ser un antes e un despois e que ía estar volvendo a el constantemente. Non foi así, pero cando chego a "Bending Hectic" pregúntome por que non

Tan vasto que dá case pereza